Selectieve reductie of beëndigen?

In het VuMC in Amsterdam waar ik was geopereerd en in het Erasmus keken ze goed naar de placenta's en uit allebei de ziekenhuizen bleek dat deze zwangerschap mocht blijven bestaan. Wel extra controles in week 8, 12 en 20. En zo begonnen we aan een pittige klus. We hadden in 2017 een huis gekocht. 1 juni 2018 kregen we de sleutel. En in mei waren we erachter gekomen dat ik zwanger was van een tweeling. 13 juli kregen we pas het verlossende woord dat deze zwangerschap mocht blijven bestaan. Ik heb me vanaf mei tot en met vrijdag 13 juli in angst geleefd dat we te horen zouden krijgen dat het toch echt te gevaarlijk was. Gelukkig konden we vanaf 13 juli opgelucht adem halen. Juli en augustus gingen voorbij. We hadden nog een minivakantie gehad in Italië en hadden er zo genoten. Toen begonnen de scholen weer. Ik zou fulltime gaan werken omdat mijn collega lange tijd afwezig zou zijn. Zo lang het kan en mag, doe ik het. Dat was de afspraak.

De eerste schoolweek ging voorbij. Ik had die vrijdag een controle in Goes. Mijn arts zei nog tegen me. Doe je een beetje rustig aan? Je baarmoeder voelt een beetje hard. Maar ik voelde me echt prima. Schoolweek 2 brak aan. Een drukke week met informatie avonden op mijn eigen school en op de school van onze zoon. Die week erna had ik een 20 weken echo. Daar kreeg ik vernietigend nieuws. "Ik heb vreselijk nieuws te vertellen, Een van de tweeling is overleden. Het hartje klopt niet meer. " De wereld stopte met draaien. Ik wilde door met de echo om te kijken of alles met de andere baby goed was. Ik was bang. Ik huilde, ik trilde en schreeuwde. Ze moest er een arts bijhalen. Alsof dat zou helpen....Die arts kwam. Maar vertelde hetzelfde. Vol ongeloof lag ik daar. Met mijn kleine buikje. De echo ging verder. Ze leek nog iets opavllends te zien aan de andere baby. Ze belde naar het Erasmus en de volgende dag hadden we meteen een GUO. Een uitgebreide echo. Alles was toch goed. Die minuten en uren erna, voelden als jaren. Ik wilde elk uur zekerheid dat alles oke was met de andere baby. Ik mocht om de dag en later wanneer ik wilde voor een echo naar Goes. 

Een week later bleek dat Noud niet goed meer groeide en hetzelfde deed als Mees* Toen dacht ik meteen al. Straks gebeurt hetzelfde. Maar dit kon ik niet nog een keer meemaken. Maar je moet door. Ook voor de andere kinderen. In de tussentijd lag ook mijn man nog in het ziekehuis met een heftige wondroosinfectie die niet over ging na vele antibioticakuren. Ik moest rustiger aan doen om alle condities voor Noud goed te krijgen. Maar hoe doe je dat als je drie kinderen hebt rondlopen en een man in het ziekenhuis? Gelukkig kreeg ik toen hulp. 

Weer een week later volgde de groeiecho in Rotterdam en ook daar zag mijn lieve gynaecoloog dat het niet goed ging met de groei. Maar ze kunnen niks doen voor 24 weken. Een week later in Goes was eigenlijk hetzelfde. Amper gegroeid en overleg met Rotterdam. Ik had toch weer een afspraak voor elke dinsdag. Zo ging ik 16 oktober naar het Erasmus. Mijn tweelingvriendin belde die avond ervoor nog op en ze zei dat ze met me mee wilde. Toen ze 's ochtends bij me was, zei ze nog: "Moet je zeker weten geen tas meenemen?" "Nee, hoor." Het was alleen een controle en groeiecho. Terwijl Noud werd gemeten, vertelde de arts dat hij ook ongerust was over de buikomvang van Noud. Op alle gebieden was er weinig groei te zien en de curve begon af te buigen. "Het beste wat ik kan doen, is je laten opnemen." En zo lag ik daar ineens toch in het Sophia. Veel gesprekken: over wel of niet actief beleid. Longrijpersprikken, kweken, bloed prikken. Veel. 

Toen mijn gynaecoloog bij me kwam en ik hem vertelde dat ik bang was, zei hij ook: "Je hebt ook alle reden om ongerust te zijn. " Die woorden vergeet ik nooit meer.

Daarna kwam er een dagelijks ritueel waar je al snel aan went, maar toch ook weer niet. Om 08.00 uur aan het CTG en een ontbijt. Als Noud zijn hartslag dipte naar beneden, moest ik op mijn linkerzij gaan liggen. Daarna weer 30 minuten langer aan het CTG. En in de avond om 20.00 uur ook weer aan het CTG. Ging het in de ochtend niet zo best, kreeg ik om 15.00 uur een extra CTG en ging het om 20.00 uur niet goed, kreeg ik om 23.00 uur weer een extra CTG. De dagen gingen voorbij. Oktober maakte plaats voor november. Noud liet steeds meer en steeds vaker en langer lage hartslagen zien, waar hij steeds moeilijker uit kwam. Na 5.5 week lag ik aan een magnesium infuus en dagelijks soms uren aan het CTG. En elke keer focuste ik op zijn hartje. De zenuwen en spanning kon ik eigenlijk niet meer aan. Ik was helemaal op en gesloopt. 

17 novermber 2018 was het wereldprematurendag. Mijn tante en beste vrienden waren er die dag. We gingen nog beneden even kijken naar een couveuse. Maar ik wilde het liever allemaal niet zien. Ik was zo bang voor wat er op mijn pad zou komen. 's midddags kwam mijn man met de kinderen. Ik had al 5.5 week geen frietjes op en had daar zoveel zin in. We besloten wat te bestellen bij thuisbezorgd. Het ziekenhuis voelde ook als een thuis inmiddels. Daarna waren we nog even samen en ging ik mijn tweede nacht in aan het magnesium infuus. 

Om 23 uur kreeg ik nog een extra CTG. Het CTG van 20.00 uur was een beetje twijfelachtig en ik was met name erg bang. We spraken af, dat als de monitor uit zou staan en ik wakker zou worden, dat er dan niets aan de hand was. Pirma. Zo viel ik snel in slaap. Die nacht ervoor had ik bijna niet geslapen . Ineens hoorde ik de nachtverpleegkundige zeggen: "Ik leg even een kussen in je rug. Ga op je linkerzij liggen." En ik voelde dat ze een echo aan het maken waren en aan het bellen waren. De arts zei tegen me: "Het is tijd." We gaan hem halen. Ik kon het niet geloven. Het was 03:06 uur. Ik mocht mijn man snel een paar keer proberen te bellen. Maar mijn man was moe. Moe van 5.5 week op en neer rijden. Zelf ook hersteld van zijn heftige wondroos infectie. Mijn man nam niet op. De verpleegkundige zei:"Is er dan niemand die we kunnen bellen die je dierbaar is en om de hoek woont?΅ "Tante Elly" En zo werd mijn tante gebeld, kreeg zij instructies en was zij heel snel uit Krimpen aan de Ijssel bij mij. Wat was dat fijn. 

De keizersnede zelf verliep wel moeizaam door de verklevingen. Ze kregen Noud maar moeilijk te pakken. Het einge dat ik steeds dacht: "Hoe kan dat nou? hij is zo klein. Pak hem er gewoon uit." Dat lukte gelukkig. Noud woog 840 gram en werd meteen meegenomen door de kinderarts. Daarna werd Mees* stil geboren. We wisten nog niet of hij een jongen of meisje zou zijn. Een jongen dus, zo bleek later. 

Noud werd in couveuse 10 gelegd op ICN2 en deed het best goed. Hij had alleen een heel hoog billirubine gehalte en zijn ontlasting kwam niet op gang. Ohhh wat was ik bang. Die angst werd helaas ook werkelijkheid.