Noud werd ziek
De 2e dag en 3e dag moest Noud 23 uur onder de blauwe lamp. Boven en onder waren de lampen aan en steeds sterker gingen de lampen aan, luiertje zelf los omdat hij zo hoog zat in waarde met zijn billirubine. Dag 2 en 3 mocht ik 1 uurtje buidelen.
Dag 4 ook weer 1 uurtje buidelen. Noud leek wel bruin paars. Ik vond zijn kleur zo eng. Ik ging toch steeds meer uitkijken naar het buidelen. Mijn handen op hem leggen, durfde ik nog niet. Noud lag vanwege de lange navellijn nog steeds op zijn zij. Na een tijdje zie ze, oh het is al de 3e dag geweest. Vanwege de navellijn mocht hij niet buik op buik. Nu weer wel en plop, Noud werd op zijn buik gedraaid. Alles in mij wilde het nog niet.
Op de 6e dag mocht ik weer buidelen met Noud. Daar waar ik in het begin zo bang was, keek ik er nu naar uit. Buidelen. Het was 20.00 uur. Ik kreeg Noud bij me. Maar ik merkte meteen dat hij anders dan anders was.Hij kreunde en hij had het koud. En de alarmen gingen af en toe aan. Ik begon te huilen en dacht meteen weer terug aan alle angstige CTG momenten waarop ze steeds vaker dachten te moeten ingrijpen. Noud stopte met ademen. Het alarm ging af. Daarna haalde hij heel snel weer adem. Ik kon het niet. Ik heb geroepen dat ze Noud maar weg moesten halen omdat het Noud niet was. De verpleegkundige probeerde me nog gerust te stellen. Dat meerdere baby's door hun prematuriteit zo ademen. Maar ik wist gewoon dat er iets niet goed was. Ze zei tegen me: "We nemen moeders altijd heel serieus. Dus als je wil dat ik er een arts bij haal om Noud te onderzoeken, dan doen we dat." En zo gebeurde het. Er werd bloed geprikt. De arts vond Noud er ook een beetje vermoeid uitzien. Misschien hield hij het ademen niet meer vol? Was hij te moe van alles zelf doen? Maar dat was het niet. Zijn ontstekingswaarden waren verhoogd. Tijdens het onderzoek was er al een extra infuus geprikt en waren er meteen twee antibiotica gestart. De bloedkweek zou moeten uitwijzen wat er aan de hand was.
Maar Noud werd zieker en zieker. Noud zijn voedingen liepen niet meer door en hij begon te spugen. Zijn ontlasting was ook nog steeds niet op gang en ook het plassen stopte. Zijn bloeddrukken werden steeds lager en zijn buikje begon steeds boller en blauwer te kleuren. Uur na uur zagen we Noud zieker worden. Er kwamen steeds meer pompen bij. Steeds meer infusen. Een zak vocht, een bloedtransfusie maar de AB sloeg nog niet aan. Er werden röntgenfoto’s gemaakt en hij kreeg andere AB en nog meer pompen. Eigenlijk zaten we toe te kijken hoe Noud langzaamaan weggleed. Daar waar ik zo bang voor was. Het gebeurde nu langzaam voor mijn ogen. Die nacht wilde ik niet meer weg. Ik ben tot diep in de nacht bij hem gebleven, maar moest rond 03.30 uur gaan praten met de artsen. Ik moest naar bed.
Dag 7 De sepsis kweek was positief maar ze wisten nog steeds niet welke bacterie. Die dag werd Noud zo ziek dat hij steeds kreunde, met gebalde vuisten lag, aan de morfine moest, nog steeds geen voedingen verdroeg, gal spuugde, bloed spuugde en ook zijn teentje blauw werden. Ze zeiden tegen me. Niet schrikken als je zijn teentjes ziet. Ze zijn een beetje blauwig. Op zijn vingertjes zaten al een paar paarse vlekjes door de lage bloeddrukken. Noud moest geïntubeerd worden. Ze zouden hem voor zijn comfort ook slapend houden. We kregen een gesprek om 23.30 uur met de arts in een kamertje achter de ICN ruimte. Er zat een vpk bij. De arts vertelde vanaf het begin was het probleem was: een gecompliceerde staphylococcus aureus infectie. Een huidbacterie door de lange navellijn. Het is een agressieve bacterie. Zijn vaten lekten. Hij had een bloeddrukprobleem. Hij spuugde bloed en gal. De voedingen liepen niet meer door en ook zagen ze al luchtbelletjes in de darmen. Ook dat lag stil door de sepsis. Hij was heel ziek. Ik hoor de woorden nog van de neonatoloog. Meer dan dit kunnen we niet doen. Het is nu aan Noud en aan de medicatie. Het kan twee kanten op gaan vannacht. Ik vroeg nog op Noud niet gedialiseerd kon worden, waarop de arts antwoordde. Daarvoor is hij te klein. Noud woog de dag dat hij ziek was 760 gram. We moesten maar zoveel mogelijk foto’s en filmpjes maken. We moesten ook maar rusten. Buidelen zat er niet meer in.
Ik was zo boos. Eerst durfde ik niet, genoot ik er niet van. Uit angst. En nu mocht het niet meer. Noud lag daar aan 14 pompen medicijnen, infuus, een urine katheter, weer een bloedtransfusie, aan de beademing, verband op zijn hoofd vanwege de sensoren. De besmette lange lijn die er nog niet uit kon omdat Noud steeds maar positieve sepsiskweken had, een arterielijn, zijn handjes en voetjes….overal liepen lijnen waar soms weer een hele bundel van slangetjes samen kwam.
Ik ben gaan zingen naast Noud zijn couveuse. Mijn man en ik hebben elkaar vastgehouden voor de raampjes. Dag kleine man, zei ik. We namen afscheid. Afscheid van Noud. We liepen weg, de lange gang weer terug door naar onze bedden. Met alleen maar angst en misselijkheid. Elk moment bang dat ze ons zouden bellen. We moesten gaan proberen te slapen. Hoe dan? Hoe kan je slapen na wat we net te horen hadden gekregen? Ik wilde alleen maar wegrennen. Weg uit deze slechte film. Weg uit het ziekenhuis....
Ik kwam terug op mijn kamer en zag de kolf staan. Dat leek zinloos. Ik had geen hoop meer. De verpleegkundige zag dat we terug op onze kamer waren en kwam even met ons praten. Ik huilde en zei dat ik eigenlijk moest kolven, maar dat dit zo zinloos voelde na wat we net te horen hadden gekregen. Ze gaf aan dat ik het natuurlijk zelf mocht weten. Wel of niet. Ik besloot maar om het toch te doen.
We probeerden onze ogen dicht te doen, maar ik schrok steeds wakker. Iedere keer keek ik op mijn mobiel omdat ik bang was dat ze hadden gebeld.
De volgende ochtend zijn we meteen naar ICN gegaan. Wat een lange lange gang. Elke voetstap dichtbij de deur. De hoek om naar rechts. Daar stonden de buidelstoelen. De wasbakken. Handen wassen. Meteen kijken naar scherm 10? Nee, ik keek naar beneden. Ik wilde het niet weten. Maar toch ook wel. Ik zette me schrap.
We liepen naar Noud en deden de gordijnen dicht. De vpk kwam meteen en zei: Noud heeft net weer wat druppeltjes plas geproduceerd. Dat is goed nieuws en betekent dat de antibiotica aanslaat.
Die dag en de volgende twee dagen lag Noud nog aan de beademing, maar liet hij steeds meer kleine verbeteringen zien.
27 november was het zover. Dag 10. Ik mocht hem weer even bij me. Ik legde mijn hand op hem en huilde. Ik heb slaap maar via spotify opgezet en zong mee. Ik groeide steeds meer naar ons momentje toe. Ik hield zijn hoofdje vast en zong heel veel. Noud heeft 4 weken lang een hoge dosering antibiotica via zijn lange lijn gekregen. Hij kreeg steeds meer kleur terug en maakte kleine stapjes. En ik? Ik maakte ook kleine stapjes. In vertrouwen en ook in genieten. Genieten van onze kleine man. Genieten van het buidelen.
